عصر ایران؛ مهرداد خدیر-  توضیح و پاسخ محمود احمدی نژاد درباره ماجرای دو میلیارد دلار مصادره شده در آمریکا  که درقالب اطلاعیه ای با امضای «دفتر رییس دولت های نهم و دهم» انتشار یافته یادآور روش کاملا آشنای او در مواجهه با ابهامات و اتهامات است.

شیوه ای مبتنی بر :

– پاسخ سؤال با سؤال

– طفره رفتن از توضیح درباره اصل مطلب

– اتهام افکنی به دیگران و طرح موضوعی بی ربط

ماجرای ۲ میلیارد دلار به روایت وزیر اطلاعات از این قرار است: « در دولت قبل، ۴ میلیارد دلاراوراق قرضه خریدند که دو میلیارد دلار آن  اوراق قرضه امریکا بود.

یعنی گوشت را در دهان گربه گذاشتند. با این که سفیر وقت ما در ایتالیا هشدار داده بود که اگر پول نقد را به اوراق قرضه تبدیل کنیم بیم مصادره آن هست ولی سهل انگاری کردند.»

معاون اول رییس جمهوری از لفظ «بی احتیاطی» استفاده کرده و مقامات دیگر نیز گفته اند «بی تدبیری» شده است.

آقای احمدی نژاد اما نه سهل انگاری را قبول دارد و نه بی احتیاطی و نه بی تدبیری را و از این رو نه تنها اظهار تأسف نمی کند که به کاری که انجام دادند می نازد و به منتقدان می تازد.

این بیانیه ۶ ماده دارد اما در ۵ بند به جای پاسخ  مدام سؤال پرسیده است:

«چرا به ما نسبت می دهند؟  آیا ناشی از ضعف سال های اخیر نیست؟ چرا بر اساس قول شفاهی وزیر خارجه آمریکا وعده اقتصادی دادید؟

چرا امور کشور را به وعده های آمریکا گره زدید؟ آیا این حادثه رابطه ای با مذاکرات همزمان وزیران خارجه ایران و آمریکا ندارد؟ چرا تأسیسات هسته ای ایران به ارزش سی میلیارد دلار از رده خارج و تعطیل شده است؟ آیا رفتار آمریکا ناشی از بازی ما در یک سناریوی از پیش ترسیم شده نیست؟»

از این و آن می پرسد اما به این سؤال پاسخ نمی دهد که آیا خرید اوراق قرضه با مجوز بوده یا نه؟ از مجلس مجوز گرفته یا از شورای عالی امنیت ملی؟

اگر آری چرا به مجوزها استناد نمی کند و اگر نه چگونه است که برای خردترین کارها باید در این مملکت مجوز گرفت و درباره موضوعی با این اهمیت، نه؟

در موارد خاص و کلان مانند برداشت از صندوق ذخیره برای مصارف ملی البته می توان از مقام معظم رهبری مجوز گرفت.

اما با توجه به حساسیت بالای ایشان بسیار بعید است که چنین مجوزی داده باشند و بدیهی است که اگر اجازه ای در کار می بود استناد می شد. پس مهم ترین پرسش این است که مجوز داشتید یا نه؟

اگر آری که دیگر آسمان ریسمان ندارد و نباید نگران باشید و اگر نه در شکل کلان می توان پرسید اگر برای تبدیل ۴ میلیارد دلار به اوراق قرضه نیاز به اخذ مجوز نیست برای چه کاری هست؟

ممکن است گفته شود این گونه کارها در چارچوب مجوز کلی دور زدن تحریم ها انجام می شده است. در این حالت نیز بهتر است توضیح دهند این چگونه دور زدنی است که دور می زده اند اما اصل را جا می گذاشته اند؟!

بابک زنجانی دور می زده اما دو میلیارد و ۷۰۰ میلیون یورو جا گذاشته و جای دیگر خودشان دور زده اند و دو میلیارد دلار در سیتی بانک مانده! آیا بهتر نیست درباره نوع دور زدن تحریم ها توضیح می دادند؟

مهم ترین محور استدلال این است که « زمان ما جرأت نداشتند و به خاطر برجام جرأت پیدا کردند».

این جوابیه دو بخش دیگر هم دارد که الحق و الانصاف تنها در تخصص آقای احمدی نژاد است. یکی طعنه و اتهام به محمد جواد ظریف وزیر خارجه و رییس دستگاه دیپلماسی ایران به صرف هم زمانی ملاقات های اخیر با حکم نهایی دیوان عالی آمریکا در حالی که حکم قبلی دادگاه فدرال در سال ۲۰۰۷ یا ۱۳۸۶ صادر شده و در این صورت با همین منطق می توان پرسید همزمان با آن چه ملاقاتی انجام شده بود؟!

دیگری پیش کشیدن بحث قیمت نفت که موضوعی است به تعبیر صادق هدایت «لایتچسبک»:

« با شعار اعتماد به دولتمردان آمریکایی و تاکید خارج از عرف براقوال و توافقات آنان و در نتیجه تضعیف موضع ملت ایران در عرصه بین المللی طی سه سال گذشته، قیمت ثروت با ارزش ملت ایران یعنی نفت از حدود ۱۰۵ دلار به حدود ۳۵ دلار کاهش یافته است و اگر همین روند ادامه یابد، روزانه تقریبا ۱۵۰ میلیون دلار (حدود ۵۰۰ میلیارد تومان) و سالانه تقریبا ۵۵ میلیارد دلار (۱۹۰ هزار میلیارد تومان) از جیب ملت ایران به جیب عمدتا طرفهای مذاکره یا متحدین آنها سرازیر می شود.»
سؤال را با سؤال پاسخ داده و موضوعی دیگر را پیش کشیده اند.

این جوابیه اما بیش از هر موضوع دیگر یادآور آموزه های آرتور شوپنهاور است در «هنر همیشه بر حق بودن» و خاصه آموزه ۲۹:

« می توانی ناگهان موضوع صحبت را تغییر دهی و از چیز دیگری سخن بگویی. به گونه ای که به موضوع مورد بحث ارتباط دارد…» /موضوع سپرده گذاری در آمریکا هم زمان با تنش و تحریم و تهدید به جنگ است، در جوابیه به قیمت نفت و مذاکرات اخیر اشاره شده .

آموزه ۲۰: نتیجه را از رقیب سؤال نکن. خودت نتیجه گیری کن.

آموزه ۹: سؤال های انحرافی مطرح کن.

آموزه۷: با سؤال پیچ کردن اقرار بگیر.

آموزه ۶: آنچه را که باید به اثبات برسد مسلّم فرض کن.